۱۳۹۴ مرداد ۸, پنجشنبه

My report on the new amendments made to ‪Iran‬'s Code of Criminal Procedure and its potential effects on journalists and activists: in English


Tuesday 28 July 2015 Nargess Tavassolian

Iran's New Law: You Can't Choose Your Lawyer!


Under a controversial new law, journalists and political prisoners in Iran could face further restrictions on their right to a fair trial. The law, which was implemented on June 22, will mean Iran’s judiciary will be entitled to restrict the right to legal counsel, forcing political prisoners or journalists arrested on security-related charges to select a defense lawyer from a small, pre-approved list of lawyers — despite the fact that the right to choose a lawyer independently is enshrined in Iran’s constitution and several other of the country’s laws. Legal experts and campaigners say the new law will be used to crack down on independent reporters, activists, and other dissenting voices in Iran.

Several of Iran’s most notorious judges, including Abolghassem Salavati and Saeed Mortazavi, already restrict defendants’ right to choose his or her own legal defence in practice, but the new law gives them further powers to do this, particularly when it comes to defendants accused of crimes against national security. Authorities routinely hand down security-related charges to journalists, including Washington Post correspondent Jason Rezaian and Serajeddin Mirdamadi , who Judge Salavati sentenced to six years’ imprisonment in July 2014. Cleric Mohammad Reza Nekoonam is also likely to be affected by the law. Though the charges against him have not been made public, they are thought to be in connection with the fact that he challenged views of Ayatollah Makarem Shirazi. Nekoonam was forced to choose a defense lawyer from a list of pre-approved lawyers. Other journalists and activists who could potentially be targeted include British-Iranian Roya Saberinejad Nobakht, who was arrested for comments she posted on Facebook, journalist Saeed Razavi Faghih, Sufi activist and blogger Kasra Nouri . They have all been charged with  national security offenses.


Iran’s new Code of Criminal Procedure was provisionally enforced on June 22 after initially being enacted  in 2013 and awaiting approval from Iran’s Guardian Council, which ensures the law does not breach Islamic law or Iran’s constitution.



Vulnerable Defendants — From the Start

The controversial provision is set out in Article 48, and states that, in the preliminary investigation stage of a case, an individual accused of crimes against the internal and external security of the country or of any form of organized crime that can be punishable by harsh sentences under Article 302 of Iran’s Code of Criminal Procedure — which includes punishments such as the death penalty, life imprisonment, and the amputation of limbs — will only be allowed to choose his or her lawyer from the pre-approved list of lawyers, which is issued by the head of the judiciary, Sadegh Larijani.

But the new amendment directly contradicts Iran’s commitments as a signatory to international human rights mechanisms, including Article 14 of the International Covenant on Civil and Political Rights.

Under this covenant, the right to choose legal counsel is a key requirement for a fair trial. Iranian laws also grant the right to choose a lawyer. In particular, Article 35 of the constitution states that, in a lawsuit, both parties have “the right, in all courts of law, to select an attorney, and if they are unable to do so, arrangements must be made to provide them with legal counsel.” 

According to Article 48 and 190 of Iran’s Code of Criminal Procedure, an accused person should have access to a lawyer from the moment of his or her detention, and also during any preliminary investigations. The law also stresses that the accused should be informed of this at the time of his or her arrest. According to Article 3 of the Citizenship Rights Law, courts and prosecution offices are legally obliged to respect the accused person’s right to legal counsel. Moreover, as stipulated in the Act of Choosing a Lawyer by the Litigants, “Depriving a litigant from having a lawyer in a trial is illegal, and those judges who do so will face disciplinary sanctions.” 

But the head of the judiciary, Sadegh Larijani, has challenged critics of the law. The new code does remove some restrictions for the accused — allowing the accused access to a lawyer from the start of the court proceedings, for example, whereas in the previous code, the judiciary could prevent this access for certain charges for up to a week.  But can the new provisions to Article 48 really be considered to be a progressive step toward the rights of the accused? Or does the new amendment actually make it easier to abuse their rights? 

According to the previous code, in the initial investigation stage, if a judge deemed the case to be confidential, or if there was reason to believe that the outcome of the trial had been or could be influenced in any way by a third party, and in cases of crimes against national security, an attorney would only be allowed access to his client with explicit permission from the court. The code was extremely vaguely worded, leading many judges to abuse the law when trying journalists and activists. 



Crimes Against National Security and Preliminary Investigations

Legal expert Mohammad Olyaeifard argues that, even though the previous code did restrict an accused person’s right to legal counsel, these restrictions only pertained to the presence of the lawyers in the preliminary stage of a case, and did not affect the accused person’s overall right to choose a lawyer. Olyaeifard stresses the importance of the preliminary investigation, especially in so-called “crimes against national security.” In his view, this stage is the most important in the court procedure. 

However, legal expert Mousa Barzin Khalifeloo believes the new code is more progressive than the previous code in one way, in that it requires lawyers to be present in all stages of the legal process, and for all cases, regardless of the crime. Under the previous code, lawyers were restricted when it came to certain crimes and certain circumstances. But, at the same time, says Barzin, the code is a step backwards in other ways — particularly when it comes to the stipulation where the accused is forced to choose his or her defence lawyer from the pre-approved list of lawyers. Barzin points out that not only is this against the accused individual’s right to freely choose his defense lawyer, but it also discriminates against lawyers, giving obvious privileges to the lawyers that appear on the judiciary-approved list.  “Also, one should take in to consideration that, in security-related charges, the plaintiff is the prosecutor, which is part of the judiciary. So how can the plaintiff choose a lawyer for the defendant? This is clearly against the right to a fair trial. It is against the principle of the independence of lawyers. According to this principle, the judiciary should not be able to interfere in the affairs of lawyers.” says Barzin.

Allowing only certain lawyers to take up certain cases in the preliminary investigation is clearly discriminatory. It goes against articles enshrined in Iran’s constitution, including Article 19, which provides for equal rights of all Iranian citizens; Article 20, which allows for all citizens to “enjoy the protection of the law and enjoy all human, political, economic, social, and cultural rights, in conformity with Islamic criteria,” and  Article 3(7), which tasks the government with providing opportunities for all citizens and protecting them from discrimination.



Organized Crime — A Broad Definition

In an interview with Kaleme website, lawyer Nemat Ahmadi also criticizes the new code, reiterating that “organized crime” is not clearly defined within the code. “Hence, it would be probable that in the future any crime where more than one person is involved could be considered to be organized crime. Those accused of this crime would fall under the scope of this amendment”, says Ahmadi.

In response to criticism of the new penal code, Gholamhossein Esmaeili, the Director General of the Justice Department in Tehran province, has said that the restriction in choosing a lawyer is only applicable to the preliminary investigation. He points out that after this phase, the accused is entitled to change his or her lawyer and appoint another. 

However, writing on Facebook, activist Reza Khandan, the husband of prominent activist and lawyer Nasrin Sotoudeh, says that the opportunity to change lawyers at a later stage of the legal process is impossible in practice. Those lawyers who the judiciary has deemed appropriate are able to demand high prices because they essentially have a monopoly on providing their services. The individual accused of a crime is forced to pay these prices, and is often unable to settle their legal bills as a result, binding them to a legal contract. Defendants are given no choice but to continue employing the lawyer they originally appointed for the entirety of the case. It is doubtful that these lawyers are able to act independently, under fear of the judiciary disqualifying them. 

Despite Larijani’s insistence that the new penal code will not affect the rights of the accused, Iran’s most progressive legal experts argue that the opposite is true.

For journalists and activists trying to hold the government to account and inform Iranian citizens about what is going on in the country, the new law signals a new sinister chapter in the authorities’ attempts to silence dissent. 
 
 http://en.iranwire.com/features/6624/

۱۳۹۴ تیر ۲۴, چهارشنبه

My views on the nuclear deal on BBC World Service's Newsday: From 21 min

I argued why I think having a deal is better than not having a deal (economic wise, human rights wise and even from the aspect of Iran's interference in the region).

The other side of the debate was an Israeli human rights activist and PhD graduate who was against the deal. 

Apparently it was unusual for the host to see an Iranian and an Israeli directly talking to each other. I don't know why? :) that's just what she said at the end of the program.

 http://www.bbc.co.uk/programmes/p02wknjb#auto

My report on new amendments made to Iran's Criminal Code of Procedure: in Persian




یکشنبه 12 ژوئیه 2015 نرگس توسلیان

تصمیم های تازه قوه قضاییه علیه وکلا و متهمان

قانون آیین دادرسی کیفری جدید به طور آزمایشی از روز دوشنبه اول تیر ماه به اجرا گذاشته شد. از جمله تغییرات ایجاد شده در قانون آیین دادرسی کیفری، مربوط به تبصره ماده ۴۸ این قانون است.
در تبصره این ماده آمده است:«در جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی کشور و هم‎ چنین جرایم سازمان‌ یافته که مجازات آن ها مشمول ماده ٣٠٢ این قانون است، در مرحله تحقیقات مقدماتی، طرفین دعوی وکیل یا وکلای خود را از میان وکلای رسمی دادگستری که مورد تأیید رییس قوه‌ قضاییه باشند، انتخاب می‌کنند. اسامی وکلای مزبور توسط رییس قوه‌ قضاییه اعلام می‌گردد.»
در ماده ۳۰۲ این قانون، جرایم چنین تشریح شده اند: «جرایم موجب مجازات سلب حیات، جرایم موجب حبس ابد، جرایم موجب مجازات قطع عضو و جنایات عمدی علیه تمامیت جسمانی با میزان ثلث دیه کامل یا بیش از آن، جرایم موجب مجازات تعزیری درجه 4 و بالاتر (حبس های بیش از پنج سال و جزای نقدی بیش از 180 ملیون ریال)، جرایم سیاسی و مطبوعاتی.»
بدین ترتیب، تبعات این قانون جدید گریبان بسیاری از فعالان مدنی، رسانه ای و سیاسی را خواهد گرفت.

این تبصره در قانون سابق بدین نحو تنظیم شده بود:«اگر شخص به علت اتهام ارتکاب یکی از جرایم سازمان یافته و یا جرایم علیه امنیت داخلی یا خارجی کشور، سرقت، مواد مخدر و روان‎ گردان و یا جرایم موضوع بندهای الف، ب وپ ماده ۳۰۲ این قانون تحت نظر قرار گیرد، تا یک هفته پس از شروع تحت نظر قرار گرفتن، امکان ملاقات با وکیل را ندارد.»
در قانون آیین دادرسی کیفری سابق آمده بود:«در مواردی كه موضوع جنبه محرمانه دارد يا حضور غيرمتهم به تشخيص قاضی موجب فساد گردد و هم‌ چنين در خصوص جرايم عليه امنيت كشور، حضور وكيل در مرحله تحقيق با اجازه دادگاه خواهد بود.»

هر دو این محدودیت ها در قانون آیین دادرسی کیفری جدید حذف و محدودیتی جدید جایگزین آن ها شده است. 
اما آیا تغییرات ایجاد شده در قانون آیین دادرسی کیفری را می توان گامی مثبت در راستای حفظ حقوق متهم دانست؟ 
«محمد اولیایی فرد»، حقوق‎دان، قانون جدید را در مقایسه با قانون سابق مساعدتر نسبت به متهم ندانسته و معتقد است هر چند در قانون سابق حضور وکیل در تحقیقات مقدماتی با محدودیت هایی رو به رو بود، اما این محدودیت ها تنها در خصوص حضور وکیل می شد و نه در انتخاب وکیل توسط متهم. در حالی که طبق تبصره ماده۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری جدید، اساسا حق متهم در انتخاب وکیل در مرحله تحقیقات مقدماتی سلب شده است.
نکته دیگری که اولیایی فرد به آن اشاره می کند، نقش وکیل در مرحله تحقیقات مقدماتی است:«هر چند در قانون جدید، محرومیت متهمان در انتخاب وکیل محدود به مرحله تحقیقات مقدماتی شده اما با توجه به این که پایه و اساس پرونده های قضایی، مرحله تحقیقات مقدماتی است، اگر متهم در این مرحله از کمک و مساعدت وکیل مستقل و مورد وثوق خود بهره ببرد، در مرحله دادرسی امکان زیادی برای گرفتن حکم برائت یا محکومیتی خفیف خواهد داشت.» 
«موسی برزین خلیفه لو»، حقوق‎دان اما تغییرات ایجاد شده در قانون جدید را از جهاتی مساعدتر به حال متهم و از جهاتیدیگر به ضرر او دانسته و می گوید: «از یک طرف می‌ توان گفت این تبصره نسبت به قانون سابق که حق حضور وکیل در مرحله تحقیقات مقدماتی را به نوعی سلب کرده بود، مترقی‌ تر بوده و دست کم امکان حضور برخی وکلا را برای دفاع از متهمان امنیتی و سیاسی در مرحله تحقیقات مقدماتی فراهم می سازد، پس به نفع متهم است. اما از طرف دیگر، می توان معتقد بود که رییس قوه قضاییه در عمل وکلایی را به متهمان امنیتی و سیاسی تحمیل خواهد کرد که ممکن است این وکلا همراه با ماموران امنیتی و مقامات قضایی و در راستای از بین بردن حقوق متهمان سیاسی و امنیتی حرکت کنند.» 
خلیفه لو نه تنها تبصره ماده ۴۸ را به همین دلایل در راستای نقض حقوق متهم دانسته بلکه آن را تبعیضی آشکار علیه وکلا نیز می داند و معتقد است:«اصل استقلال وکلا ایجاب می کند که مقامات قضایی نتوانند در امور شغلی آن ها دخالت کنند؛ بنابراین، این تبصره به نوعی استقلال وکلا را مخدوش و رییس قوه قضاییه را مجاز کردهاست که تعیین کند کدام وکیل می تواند پرونده‌ای را وکالت کند و کدام وکیل نمی تواند. این در حالی است که بر اساس قوانین و مقررات موجود، تمام وکلایی که پروانه وکالت دارند می توانند و حق دارند در هر پرونده‌ ای به عنوان وکیل انتخاب شوند؛ اما این تبصره این حق را محدود کرده است. به بیانی دیگر، تبصره ماده ۴۸علاوه بر تضییق حقوق دفاعی متهم، حقوق وکلا را نیز نقض می کند.» 
برزین این تبصره را مخالف اصل مساوی بودن ابزارهای دفاع طرفین دعوا نیز می داند: «اگر فردی دستگیر شود و دستگاه قضا علیه وی دعوایی مطرح کند، متهم باید از ابزارهای لازم برای دفاع از خود بهره مند باشد. انتخاب وکیل به دلخواه خود، از مهم‎ترین ابزار دفاعی متهم است. در جرایم علیه امنیت ملی که یک طرف دعوا دادستان به عنوان عضوی از دستگاه قضا است، چه گونه ممکن است عضو دیگر این دستگاه ابزار دفاعی متهم را تعیین کند؟ به بیانی دیگر، تبصره ماده ۴۸ قانون آیین دادرسی کیفری جدید ابزار دفاعی متهم امنیتی را در دستان شاکی وی و فردی قرار داده که به دنبال محکوم کردن این متهم است. از این جهت، این تبصره برخلاف اصول دادرسی منصفانه است.» 
ارایه نشدن تعریف مشخص از جرایم سازمان یافته، انتقاد دیگری است که برخی از حقوق دان‌ها بر این تبصره وارد می دانند. «نعمت احمدی»، وکیل دادگستری در این مورد می گوید: «برای جرم سازمان‌ یافته هم تعریف دقیقی نداریم و لابد از فردا به هر پرونده ای که دو متهم داشته باشد، جرایم سازمان یافته می گویند و از شمول وکالت خارج می شود و عملا استقلال فعلی نیم‌بند وکلا از بین رفته و رییس قوه قضاییه اسامی وکلای مورد تایید خود را اعلام می کند.» 
در پاسخ به منتقدان، «غلامحسین اسماعیلی»، رییس کل دادگستری استان تهران ایرادات وارده بر تبصره ماده ۴۸ قانون جدید آیین دادرسی کیفری را وارد ندانسته و گفته است این تبصره تنها ناظر در مراحل مقدماتی و کشف جرم است و بعد از پایان این مرحله، متهم می تواند وکیل دیگری اختیار کند. 
«رضا خندان»، فعال مدنی معتقد است عنوان مرحله‌ تحقیقات مقدماتی تنها جنبه تزیینی دارد: «اشخاصی که قرارداد وکالت با چنین وکلایی را با پرداخت مبالغ هنگفت می‌ بندند، معمولا به دلایل گوناگون، از جمله مالی، این امکان را نخواهند داشت که قراردادشان را فسخ و پرونده را با وکیل دیگری ادامه دهند. در نتیجه، این متهمان مجبور خواهند بود با همان وکیل مرحله‌ تحقیقات مقدماتی که از کم و کیف پرونده آگاه و تمام حق‌الوکاله را دریافت کرده است، ادامه دهند. طبیعی است که بیش‌تر یا تمام وکلای وابسته به رییس قوه‌ قضاییه از ترس خط خوردن نام‎شان از موکلان خود در چنین پرونده‌هایی نه تنها درست دفاع نخواهند کرد بلکه به دلیل انحصاری شدن این پرونده‌ها، پول‌های هنگفتی طلب خواهند کرد زیرا سایر وکلا، به ویژه وکلایی که به طور رایگان از متهمان سیاسی – عقیدتی دفاع می‌کردند، حق وکالت نخواهند داشت.»
گفتنی است حق دسترسی به وکیل یکی از لوازم دادرسی عادلانه است. این حق نه تنها در بسیاری از معاهده های بین المللی که دولت ایران بدان پیوسته و ملزم به ایفای مفاد آن است (از جمله ماده ۱۴ میثاق بین المللی حقوق مدنی - سیاسی)، به رسمیت شناخته شده بلکه در بسیاری از قوانین ایران، از جمله قانون اساسی، قانون آیین دادرسی کیفری، قانون احترام به آزادی های مشروع و حفظ حقوق شهروندی و هم چنین ماده واحده مربوط به انتخاب وکیل توسط اصحاب دعوا مصوب ۱۱مهرماه۱۳۷٠ مجمع تشخیص مصلحت نظام مورد تاکید قرار گرفته است. این حق اکنون موکول به تصمیم و تشخیص دستگاه قضایی شده است؛ یک تبعیض روشن.

http://iranwire.com/features/7744/

۱۳۹۴ تیر ۱۶, سه‌شنبه

From traveling and meeting with different peoples and cultures to making your own business ... Read my latest on Iranwire

Monday 06 July 2015 Nargess Tavassolian

 

The Face of Change: An Iranian Entrepreneur Speaks

She loves travelling and meeting with different peoples and experiencing diverse cultures. She knew she wanted to be an engineer from the age of five. When she moved from Tehran to Montreal in 2005 at the age of 22, she faced many challenges, including a new language and culture, but Sara Ahmadian managed to overcome all of them. She obtained two master’s degrees: The first in business from Quebec University and the second in Information System Engineering from Concordia University. She joined the Canadian Engineering society and eventually co-founded the Google-sponsored Robotics Hackathon event, which gave her the opportunity to travel around the globe.
During her travels, she became excited about turning her passions into a business venture. The idea was to set up a company that would empower small businesses, and help them broaden the scope of their activities around the world. 
In 2011, Ahmadian moved to Silicon Valley after receiving a job offer from a prestigious startup, Taulia, which would put her in contact with some of the highest achievers and innovators in the field.  In May 2015, she was invited to take part in the first ever White House demo day, which focused on entrepreneurs from around the country.
I talked to Sara Ahmadian about her company, the challenges she faced in setting it up and what it was like to take part in the White House demo event.

Why did you decide to move to Canada at the age of 22?
In Iran, I graduated with a Computer Science and Mathematics degree from AmirKabir (Polytechnic) University in Tehran. I left for the same reason as most Sharif and AmirKabir graduates: I couldn’t see a future for myself in Iran. What could I have done if I’d stayed in Iran? I couldn’t be where I am now.  I couldn’t have achieved what I have since I’ve been abroad. I think I made a very good decision back then. Plus, one should always take into consideration that as a woman in Iran, you face more restrictions.

You loved engineering and your English was better than your French. So, why did you end up doing your first master’s degree in business and at a French-speaking university?
Well, I had to. At that time I just wanted to get out of Iran as soon as possible. So I didn’t wait to get admission and a scholarship from a top university, or even in my favorite subject. I believed that if I wanted to establish my life outside Iran, I had to do it at the earliest opportunity. I decided to leave as soon as I was accepted, and then change my university or subject later on. In this way, I managed to leave Iran just a month after my graduation, whereas some of my friends and classmates who waited to get admission from their chosen universities, had to wait a year or two before they left Iran.

Most Iranian students speak English at least to some extent, but not everyone is familiar with French. How good was your French before you left Iran and how did you manage to do a master’s degree in the language?
I’d studied French for several months in Iran. At that time, Quebec University didn’t require any French language exam because no one was crazy enough to apply without knowing the language! But then many people started applying without being fluent in French, so the university required applicants to take a French exam before giving them an offer. I have to confess that it was really hard. In the end, I had to talk to some of my professors and ask them to let me take the exams in English. I finally managed to get my master’s degree. As for my second master’s, I obtained admission and a scholarship to study the field I wanted (information system engineering) in an English-speaking university (Concordia). I have to say that I don’t regret doing a master’s in business, as I’ve benefitted in my career from merging my two degrees. Mixing two skills is an asset and can set you up with greater opportunities.

What other problems did you face, apart from the language barrier?
Well, it took me a couple of years in order to adapt myself to Canadian culture. For a person who wants to be an entrepreneur, it is very important to make a wide range of contacts, and to make sure that his or her network is not limited to fellow compatriots. Many of my friends in Canada, even after 10 years, still only socialize with Iranians. I believe this is not good workwise. Besides, if you only socialize with your compatriots, you’ll never fully integrate into the new country. It took me three or four years to adapt to this new culture, and to socialize with both Iranians and non-Iranians.
Since I had a scholarship, I didn’t have to pay for my tuition fees. But my scholarship didn’t cover my living expenses and since my parents were living in Iran, it didn’t feel right asking them for money all the time. There were times were I only had 20 dollars in my account. But I still didn’t want to ask my parents for money. Anyway, this period was inevitable, and it’s a period that everyone who wants to build up a new life outside his or her home country has to go through.
My first few months in Canada were really hard. I didn’t know anyone. I remember once I was sick and I had to call a cab and take myself to the hospital.
The cold weather was another issue. I don’t think I ever got used to that. That might be one of the reasons I moved to San Francisco….

Can you tell us a bit about your company, Seamless Planet? What does it do and how did the idea come to you?
Seamless planet empowers small businesses and tour agencies by allowing them to scale up their operations and reach customers across the globe. Seamless Planet works with tour providers in countries including El Salvador, Costa Rica and Nepal — and hopefully one day, when sanctions are lifted, Iran. We help small and medium size tour providers to get access to the big North American and European markets and sell their products to them. For example, we help travel agencies that arrange surfing in El Salvador or climbing Machu Pichu in Peru for travelers by making their awesome products available through linking them to the major online travel agencies.
The idea didn’t come to me in one day, but rather after thorough research and consultation with relevant experts. I came to the conclusion that travel agencies around the world needed this special software. In September 2014, I called Ramin Hazegh and talked to him about my proposal. He welcomed my plan and quit his full-time job in order to join me on the project. I was very happy; I’d known him for more than 10 years. He’s a brilliant programmer and has a PhD in Computer Aided Engineering and has more than 15 years’ of software development and management experience. We co-founded Seamless Planet together.

Could you tell us about your invitation to the White House? How were people chosen to take part in the event?
I was invited to the White House to take part in the first-ever White House demo day. It was the first time President Obama invited entrepreneurs to talk about their entrepreneurship and the reasons for their success. He’s the first president to have valued entrepreneurship, and he gave a very powerful speech.  He was looking for entrepreneurs who change things for people in various parts of the world and specifically the parts of the world that don’t have much access to the internet. More than 1000 entrepreneurs registered to take part in the event, from which only 32 people were invited. Prominent entrepreneurs, including Barbara Corcoran, Marc Cuban and Daymond John, were also invited. In his speech, Obama said we were the face of change and that we had the power to drive creative solutions against pressing challenges. He said we knew how to bring people together, to work toward a common goal, and that he believed in all of us.

 http://en.iranwire.com/features/6611/

Happy 80th Birthday Dear Dalai Lama ... a man with a great sense of humour and so young in heart ...



P.S - The picture was taken some years ago, and yes I was blonde back then ;)

۱۳۹۴ تیر ۱۵, دوشنبه

My interview with Radio Gheychi (part of the Siamak Pourzand Foundation) on the right to freedom of expression and its limitations under international human rights law and that how these restrictions are abused by some governments – including the Islamic Republic of Iran.

http://pourzandfoundation.org/fa/episode-9-limitations-of-freedom-of-expression/


قسمت نهم : محدودیت های آزادی بیان


در قسمت نهم رادیو قیچی، نرگس توسلیان درباره محدودیت های آزادی بیان صحبت می کند. او دراین برنامه با ذکر مثال های گوناگون از سراسر جهان به شروط و محدودیت های آزادی بیان حتی در جوامع باز اشاره می کند. او همچنین درباره وضعیت آزادی بیان و محدودیت های بیش از حد و غیرقابل قبول سخن می گوید و محدودیت هایی که ساختار حکومتی جمهوری اسلامی برسر آزادی بیان می گذارد را به نقد می کشد.

نرگس توسلیان
نرگس توسلیان، حقوق‏دان، پژوهشگر، وبلاگ‏نویس و فعال حقوق‏ بشر است. وی کارشناسی حقوق را از دانشگاه شهید بهشتی و کارشناسی ارشد را در حقوق جزای بین‏الملل از دانشگاه مک‏گیل کانادا اخد نموده است و به تازگی موفق به اخذ دکترای حقوق در دانشگاه سواس لندن شده است. او همچنین مدیریت بخش حقوقی ایران وایر را به عهده دارد.
 
 
© Siamak Pourzand Foundation, 2014


۱۳۹۴ تیر ۱۴, یکشنبه

Want to know how one survived 410 days in solitary confinement? Read my latest interview with Sarah Shourd: in Persian




شنبه 04 ژوئیه 2015 نرگس توسلیان

سارا شورد: تحصیل‌کرده ترین زنان ایران در اوین بودند

«سارا شورد» سال 2009 با ایران آشنا شد. شروع آشنایی او با زندان انفرادی بود. او به همراه دو امریکایی دیگر به نامهای «شين بائر» و «جاش فتال»، به اتهام عبورغیرقانونی از مرزهای ایران دستگیر و بیش از ۱۴ ماه را با این اتهام و نیز اتهام جاسوسی در بازداشت به سر برد. چند سال پس از این تجربه، «ایران‌وایر» به بهانه نامه ای که اسفندماه گذشته برخی از فعالان سیاسی و مدنی ایران بر علیه زندان انفرادی نوشتند، با سارا شورد به گفت و گو نشسته است.

فعالان مدنی و سیاسی ایرانی که خود را «تلاشگران نفی سلول انفرادی» نامیده‌اند، اسفندماه سال 93 در نامه‌ ای خطاب به حسن روحانی، رییس جمهوری، خواهان توقف نگهداری زندانیان در سلول‌های انفرادی شدند. سارا شورد اکنون روزنامه نگار است. او روی مشکلات حبس جمعی و حبس در امریکا کار می کند و به تازگی نمایشنامه ای در مورد زندان انفرادی نوشته است.



به نظر شما، زندان انفرادی چه تاثیری می تواند بر روی فرد بازداشت شده داشته باشد؟

  • انفرادی می تواند اراده فرد زندانی را خرد کند و او را در یک حالت دایمی اضطراب و ترس نگه دارد؛ تا آن جا که فرد حتی به خودش هم شک کند و یا منجر به این شود که علیه خودش اعتراف (دروغین) کند.



شما مدت ۴۱۰ روز را در انفرادی سپری کردید. چه طور گذشت؟

  • خیلی سعی می کردم که در ذهن خودم از این شرایط فرار کنم. در این مدت تلاش میکردم خاطراتم را با خودم مرور کنم. تنها در این مواقع بود که می توانستم به آرامش برسم. همچنین سعی می کردم با سایر زنان زندانی ارتباط برقرار کنم؛ مثلا به طور پنهانی با سایر زندانیان یادداشت مبادله می کردیم یا با یکدیگر آواز می خواندیم. برای یک مدت طولانی در کنار سلول یک زن بودم و ما با ضربه هایی که بر روی دیوار می زدیم، یک ریتم (و موسیقی) ایجاد می کردیم. در نتیجه، می توانم بگویم که هر نوع ارتباط با دیگران، حتی از نوع غیرفیزیکی به من کمک می کرد تا به اضطرابم غلبه کنم. البته برخی مواقع که حالم خوب نبود، هیچ کدام از این کارها را نمی توانستم انجام دهم. خیلی عصبانی می شدم، داد می زدم، با مشت به دیوار می کوبیدم، گریه می کردم یا برای چند روز نمی توانستم از جایم بلند شوم و یا چیزی بخورم.



خب! فارسی صحبت نکردن تو مشکلی برای برقراری ارتباط ایجاد نمی کرد؟

  • تمام زندانیان اطرافم خیلی خوب انگلیسی صحبت می کردند. فکر می کنم تحصیل کرده ترین زنان ایران سر از زندان اوین در می آورند.



بدترین خاطره ای که از این دوران به یاد داری چیست؟

  • بازجویی من حدود دو ماه طول کشید. در تمامی این مدت بازجویم سعی می کرد این گونه به من تلقین کند که به جاسوسی متهم نمی شوم و هیچ مدرکی علیه من وجود ندارد و در نهایت در دادگاه تبرئه می شوم. اما یک روز فاش کرد در تمامی این مدت به من دروغ می گفته و عنوان کرد پرونده من سیاسی است. او گفت معلوم نیست چه مدت در زندان خواهم ماند و حتی این امکان وجود دارد که هیچ گاه از زندان آزاد نشوم. خیلی شوکه شده بودم. اصلا  نمی توانستم حرفش را هضم کنم. به سلولم رفتم و احساس کردم که دارم می میرم. فکر کردم که دیگر هیچ وقت نمی توانم خانواده ام را ببینم و هرگز آزاد نمی شوم. خیلی خوشحالم که آن موقع وسیله ای در دسترسم نبود که به خودم آسیبی برسانم چون در آن لحظه واقعا در معرض خودکشی بودم.



برخورد زندانیان با شما چه گونه بود؟

  • اتفاقا یکی از بهترین خاطراتم مربوط می شود به زمانی که من را برای درمان به کلینیک اوین برده بودند. مدت ها بود که بیمار بودم و درخواست کرده بودم من را برای مداوا به کلینیک ببرند. بالاخره پس از مدت ها با درخواستم موافقت شد. در آن زمان هیچ گونه ارتباطی با دیگر زندانیان نداشتم و شین و جاش را هم برای ماه ها ندیده بودم. وقتی به درمانگاه رسیدم، واکنش دیگر زندانیان برایم بسیار شگفت انگیز بود؛ به من لبخند می زدند و برخی از آن ها سعی می کردند با من صحبت کنند. حتی یکی از زن های زندانی، یکی از مأموران زندان را به عقب راند و خودش را به من رساند و من را در آغوش کشید. برای من آن لحظه خیلی لحظه زیبایی بود چون که تا آن موقع نمی دانستم که آیا زندانیان دیگر ادعاهای نادرست حکومت را در مورد من باور کرده بودند یا نه.



خاطره نامزدی در زندان هم خوب بود حتما؟

  • راستش را بخواهی، می دانم خیلی از مردم فکر می کنند که نامزدی ما در آن شرایط خیلی رومانتیک و پراحساس بود - که البته بود - اما با این که این نامزدی خیلی به من احساس خوب و خوشایندی می داد، بلافاصله این احساس خوشایند با یک حس ترس و تردید نسبت به آینده و این که این ازدواج چه موقع رخ می دهد و آیا اصلا انجام می شود، جایگزین می شد. در واقع، می توانم این طور بگویم که انتظار و میل برای با هم بودن به همان اندازه جزیی از شکنجه ام بود که بخشی از بقا و زنده ماندنم. این که به شین خیلی نزدیک باشم، اما با وجود همه آن نگهبان هایی که اطرافمان بودند و چشم بندهایی که بر چشم داشتیم، نتوانم او را ببینم یا لمس کنم، واقعا برایم وحشتناک بود.



آیا هیچ گاه فکر کردید که به آن چه که بازجویتان می گوید، اعتراف کنید؟

  • من هیچ وقت فکر نکردم که به جاسوسی اعتراف کنم؛ برای این که در دوران بازداشتم هیچ گاه به من گفته نشد به جاسوسی متهم شده بودم. این اتهام اولین بار در روز آزادی من عنوان شد. اما در دوران بازداشتم گاهی اوقات فکر می کردم شاید فکر بدی نباشد که به اتهام عبور از مرز اعتراف کنم. چون فکر می کردم این اعتراف دروغین شاید بهانه ای بشود تا به من اجازه بدهند که بگویم اشتباه کردم. اما وقتی این ایده را با نامزد و دوستم مطرح کردم، آن ها به شدت مخالفت کردند و گفتند اصلا فکر خوبی نیست که به کاری که نکرده ایم، اعتراف کنیم؛ به ویژه که آن موقع اصلا نمی دانستیم مجازات عبور غیرقانونی از مرز چیست. البته مرز خط کشی نشده بود و در نتیجه شاید هم از مرز عبور کرده بودیم. این مساله ای است که شاید هیچ وقت جواب آن را نتوانیم بفهمیم. اما این واقعیت که مرز خط بندی نشده بود، به طور واضح نشان می دهد که حتی اگر عبوری هم از مرز رخ داده بود، عمدی و آگاهانه نبود. البته بعدها از طریق «مسعود شفیعی» که وکیل ما بود، متوجه شدم مجازات عبور غیرقانونی از مرز، جریمه نقدی است و حتی زندان هم نیست. بنابراین، اگر آن موقع می دانستم مجازات عبور غیرقانونی از مرز جریمه نقدی است، ممکن بود اعتراف کنم. اما آن زمان نمی دانستم که این اعتراف چه پیامدهایی می تواند برایم داشته باشد. برای همین با وجود همه فشار هایی که بر روی من بود، حاضر به اعتراف دروغین نشدم.



فکر می کنید که دولت جمهوری اسلامی ایران از شما به عنوان ابزار چانه زنی استفاده کرد؟

  • این تنها نظر من نیست. کاملا مشخص است که دولت جمهوری اسلامی ایران می خواست از ما به عنوان اهرم فشار برای مذاکرات هسته ای و هم چنین تبادل زندانی استفاده کند و از این طریق امتیازاتی بگیرد.

http://iranwire.com/features/7714/

My Interview with Sara Ahmadian, who is not only a successful entrepreneur, but is also a great friend. Sara loves traveling and networking. Read my interview with her to find out how she turned her passions into an exciting business. [In Persian]





جمعه 03 ژوئیه 2015 نرگس توسلیان

یک ایرانی در مهمانی کارآفرینان کاخ سفید

سارا احمدیان، دختر جوان ایرانی چند وقت پیش میهمان کاخ سفید بود، در میهمانی بزرگی با حضور باراک اوباما، در جمع کارآفرینان برتری که در آمریکا فعالیت می کنند. او کارشناسی اش را در دانشگاه پلی تکنیک تهران خوانده، علوم کامپیوتر و ریاضی. در کانادا دو فوق لیسانس گرفته، بازرگانی دانشگاه فرانسوی کبک و مهندسی سیستم های اطلاعاتی از دانشگاه انگلیسی زبان کنکوردیا. عضو جامعه مهندسان کاناداست و همراه با رامین حاذق، یکی از دوستانش شرکت «سیم‌لِس پِلَنت» را تاسیس کرده است، در «سیلیکون ولی»(Silicon Valley)، قلب فناوری جهان.

چه طور شد که در سن ۲۲ سالگی تصمیم گرفتی از ایران به کانادا بروی؟
  • در ایران در رشته «علوم کامپیوتر و ریاضی» از دانشگاه «پلی تکنیک» فارغ التحصیل شدم. دلیل من برای رفتن از ایران شاید همان دلیل همه(اکثر) بچه های پلی تکنیک یا شریف بود چون هیچ آینده ای برای خودم تصور نمی کردم. اگر می ماندم، می خواستم چه کار کنم؟ واقعا هم به نظرم تصمیم خوبی گرفتم. اضافه بر این که شرایط هم در ایران برای دختران به مراتب سخت تر از پسران است.

به مهندسی علاقه داشتی و زبان انگلیسی را هم بهتر از زبان فرانسوی می دانستی؛ چه شد که در ابتدا سر از رشته بازرگانی در یک دانشگاه فرانسوی زبان درآوردی؟
  • چند ماه در ایران فرانسه خواندم. آن موقع دانشگاه امتحان زبان نمی گرفت. البته الان سیستم عوض شده است چون آن موقع کسی نبود که فرانسه بلد نباشد و بخواهد مثل من با سماجت اپلای کند(با خنده). ولی الان امتحان زبان می گیرند چون یک سری فهمیدند و این کار را می کنند. البته این را هم باید بگویم که خیلی مشکل داشتم و خیلی سخت گذشت. در آخرهم مجبور شدم که برای برخی از امتحان ها هم با استادهایم صحبت و موافقتشان را جلب کنم که به زبان انگلیسی امتحان دهم. در مورد رشته هم چون می خواستم هر چه سریع تر از ایران خارج شوم، منتظر نماندم تا حتما از یک دانشگاه عالی یا حتی در رشته مورد علاقه ام پذیرش بگیرم. با اولین پذیرش و بورسی که گرفتم، درست یک ماه بعد از فارغ التحصیلی از کشور خارج شدم و به شهر مونترال کانادا رفتم. به نظر من، اگر کسی واقعا بخواهد در خارج از کشور تشکیل زندگی دهد، هر چه زودتر بیاید بهتر است.

به طور معمول، مهاجران در پروسه تغییرات، با مشکلات تازه ای مواجه می شوند، مهم ترین مشکلی که در این مدت تجربه کردی، چه بود؟
  • چند سالی طول کشید تا بتوانم جذب جامعه کانادا شوم. برای کسی که می خواهد کارآفرین باشد، خیلی مهم است که دایره ارتباطاتش گسترده باشد و محدود به ایرانی ها نباشد. الان خیلی از دوستان من در کانادا با وجود این که بیش از ۱۰ سال است در این کشور زندگی می کنند، فقط با ایرانی ها رفت و آدم دارند و این به نظر من از لحاظ کاری اصلا خوب نیست. اضافه بر این که اگر فقط با افراد کشور خودت معاشرت کنی، هیچ وقت نمی توانی جذب جامعه میزبان شوی. البته همان طوری که گفتم، برای خودم هم شاید سه چهار سالی طول کشید تا بتوانم به راحتی با افراد غیر ایرانی ارتباط برقرار کنم و دایره معاشرت هایم را به افراد ایرانی محدود نکنم. مشکلات مالی هم بود. پدر و مادرم در ایران زندگی می کردند، دوست نداشتم مرتب از آن ها پول بگیرم. یک وقت هایی شاید در حسابم ۲۰ دلار بیش تر نبود. سرما هم یک مشکل است؛ یکی از دلایل مهاجرتم به امریکا شاید همین سرمای سخت و طولانی مدت کانادا بود. چند ماه اول، قبل از این که با کسی آشنا شوم، خیلی سخت گذشت. یادم است یک بار به شدت مریض شده بودم و هیچ کسی را نمی شناختم. مجبور شدم خودم نیمه شب به آژانس زنگ بزنم و به هر زحمتی بود خودم را به بیمارستان رساندم.

درمورد شرکتی که تاسیس کرده ای، توضیح بده. شرکت «سیم‌لِس پِلَنت» (Seamless Planet) دقیقا چه فعالیت هایی انجام می دهد؟
  • سیم‌لِس پِلَنت استارتاپی فعال در زمینه داده های عظیم است که فعالیت خود را در زمینه توسعه و توانمندسازی هر چه بهتر مبادله و ثبت بلادرنگ اطلاعات متمرکز کرده است. این استارتاپ در چهارچوبی امن، رابط برنامه كاربردی (APIs) را برای پشتیبانی تبادل داده ها برای آژانس های مسافرتی و کسب وکارهای مرتبط فراهم می کند. سرمایه گذارانی بسیار شناخته شده نظیر «استیو کیس» در این شرکت سرمایه گذاری کرده اند. تیم بنیانگذار شرکت از مهندسان حوزه آیتی(IT) با پیشینه کارآفرینی تشکیل می شود. من و رامین حاذق هر دو مدیر عامل شرکت هستیم. من مدرک کارشناس ارشد مهندسی سیستم های اطلاعاتی گرفته ام و سال ها تجربه كار در شرکت های بزرگی نظیر«SAP» و سابقه همکاری با استارتاپ های موفق در سیلیکون‌ولی را در کارنامه خودم دارم. رامین دارای مدرک دکتری در زمینه مهندسی کامپیوتر است و بیش از ۱۵ سال تجربه در زمینه توسعه نرم افزار و مدیریت دارد.

ایده تاسیس شرکت چه طور به ذهنت خطور کرد؟
  • یک شبه نبود، بعد از تحقیقات بسیار و کسب تجربه در زمینهٔ نرم افزارهای مخصوص تجارت و رابطهٔ برنامهٔ کاربردی به این نتیجه رسیدم که بازار به محصولی جدید نیازمند است تا برنامه جدیدی برای آژانس های مسافرتی طراحی کند. قبل از تاسیس شرکت، از همهٔ متخصصانی که در این زمینه می شناختم، سوال کردم و مطمئن شدم این محصول مورد نیاز آژانس های مسافرتی و توریستی است. سپتامبر ۲۰۱۴، بعد از همهٔ این تحقیقات به رامین زنگ زدم و در مورد ایده ام با او صحبت کردم. رامین از ایده من استقبال کرد و تصمیم گرفت از شرکتی که در حال کار بود، بیرون بیاید و وقتش را به طور کامل صرف پروژه کند. رامین یکی از باهوش ترین برنامه نویسانی است که من می شناختم؛ به ویژه در زمینهٔ رابطهٔ برنامهٔ کاربردی، هوش سرشاری دارد و بدین ترتیب سیملِس پِلَنت متولد شد. سیملِس پِلَنت به شرکت های کوچک یا متوسط ارایه دهنده تورهای خدماتی کمک می کند تا به بازارهای بزرگ امریکای شمالی و اروپا دسترسی پیدا کنند و محصولات خود را مانند گشت و گذار در السالوادر یا بالا رفتن از کوه «ماچو پیچو» در پرو به کسانی که قصد مسافرت دارند، بفروشند. البته امیدوارهستم که با رفع تحریم ها از ایران، بتوانیم خدمات خود را به شرکت های گردشگری و مسافرتی داخل ایران هم ارایه دهیم.

در مورد میهمانی کاخ سفید کمی توضیح بده. چه افراد و شرکت هایی در این جلسه شرکت کردند؟ ملاک انتخاب میهمان ها چه بود؟
  • این اولین بار بود که اوباما از کارآفرینان دعوت می کند تا در مورد شرکت ها و دلایل موفقیت خود در کاخ سفید صحبت کنند. آقای اوباما به دنبال کارآفرینان موفقی بود که زندگی افراد را در اقصی نقاط جهان، به ویژه در مکان هایی که به تکنولوژی دسترسی  ندارند، تغییر دهند. بیش از یک هزار کارآفرین برای شرکت در این جلسه ثبت نام کرده بودند که از این تعداد، ۳۲ کارآفرین دعوت شدند. البته برخی از مطرح ترین کارآفرینان جهان هم چون «مایک کیوبن» (Marc Cuban)، «باربارا کورکوران» (Barbara Corcoran) و«دیموند جان» (Daymond John) نیز جزو مدعوین بودند. اوباما، اولین رییس جمهوری است که برای کارآفرینی ارزش خاصی قایل می شود و تلاش می کند تا از کارآفرینان، نه تنها در امریکا بلکه در سرتاسر جهان حمایت کند. اوباما سخنرانی خوبی کرد. گفت ما دارای قدرت تغییر هستیم و می دانیم چگونه افراد را برای رسیدن به یک هدف مشخص، گرد هم آوریم. گفت به ما ایمان دارد و معتقد است کارآفرینانی مانند ما می توانند با ایده های خود جهان را تغییر دهند.

الان برگردی پشت سر را نگاه کنی، به کدام نقطه های این ده سال، با شوق بیشتری نگاه می کنی؟
  • در این راه، به ویژه به این خاطر که از دو جهت در اقلیت بودم، یعنی مهاجر بودن و زن بودن، با سختی های زیادی روبه رو شدم. اما این مشکلات هیچ گاه نتوانستند من را از مسیرم بازدارند.

http://iranwire.com/features/7705/