۱۳۹۴ آبان ۷, پنجشنبه

When poetry becomes a crime in Iran [my report on the recent verdict against two poets in Iran]



Wednesday 28 October 2015

 

Poetry can be a Crime in Iran


On October 12, a Revolutionary Court judge handed down heavy prison sentences to two poets, sending a clear message that the Iranian regime has no intention of easing up on its repressive treatment of dissenting voices. Taking advantage of vague laws and deliberately refusing to contextualize some forms of free speech and artistic expression, these judges are building on an already hostile climate for open debate in Iran.

Judge Moghiseh, well known for being behind some of Iran’s harshest sentences in Iran, handed down the sentences in Branch 28 of Tehran’s Revolutionary Court.
He sentenced the poets, Fatemeh Ekhtesari and Mehdi Moosavi, to 11 years and six months in prison and nine years and six months in prison respectively. Both poets were also sentenced to receive 99 lashes.

Ekhtesari was given a seven-year prison sentence for insulting the sacred, three years for publishing unauthorized content online and one and a half years for propaganda against the state. Moosavi was sentenced to six years in prison for insulting the sacred, and a further three years for possessing tear gas and keeping it at his residence. Both were given flogging sentences for shaking hands with a na-mahram, or stranger of the opposite sex. Although there is no law that says it is illegal for unrelated men and women to shake hands, some judges have deliberately and arbitrarily interpreted aspects of Iranian law (specifically, Articles 637 and 638) so that outspoken individuals can be punished on these grounds.

Amir Raeesian, Ekhtesari and Moosavi’s lawyer, has challenged the verdict: “Nowhere in their poetry are there any words or subject [matter] that could represent insulting the sacred. All books by these two poets were published with permits issued by the Ministry of Culture and Islamic Guidance.” Raeesian also challenged the charge against Moosavi of possessing tear gas, stating that his client owned a self-defense spray and had obtained the required permit to keep it at his house. He further challenged Ekhtesari being charged with “propaganda against the state,” stating that there was no evidence for the charge.

Hardliner media have attacked both poets in the past, particularly because Shahin Najafi, the controversial Iranian singer/rapper based in Germany who received a death fatwa in 2012, has included their poems in his musical repertoire.  Various religious reformers, including Mohsen Kadivar and Hassan Yousefi Eshkevari, have challenged the death fatwa against Shahin Najafi. In an open letter, they argued that even though there can be restrictions on insulting religious sanctities under international human rights law on grounds of hate speech — as stipulated in Article 20 of the International Covenant in Civil and Political Rights — punishement for it should be in line with international human rights law when incorporated into domestic law — something Iranian judicial authorities have failed to do.  


The Right to Insult?

So is there such a thing as the right to insult under International Human Rights Law?
The right to freedom of expression is among the most controversial of human rights, not only under Iranian and Islamic law, but also under international human rights law. Controversies over cartoons published by French satirical magazine Charlie Hebdo (spanning nearly a decade, from 2006 to 2015), the cartoons satirizing the Prophet Mohammad published in Danish newspaper Jyllands-Posten (2005), and the anti-Islam short film The Innocence of Muslims (the film was controversial when released in 2012, and generated fresh controversy in 2015) have led to some of the most heated and divisive debates over the right to freedom of expression in recent years. Because the depictions of the Prophet Muhammad and Islam in these and other artistic or journalistic contexts have been regarded by many to be offensive, governments, pressure groups and individuals have placed them at the center of the debate over the limits of free expression. The United Nations Human Rights Committee and the European Court of Human Rights (ECHR) have both dealt with numerous cases in this regard.
The right to freedom of expression is not absolute under international human rights law. According to Article 19 (3) of the International Covenant on Civil and political Rights, it can be restricted if it breaches the rights and reputation of others, poses a threat to “public order, or to public health or morals,” or to national security, or if it constitutes hate speech or pro-war propaganda. As a result, a right to insult does not exist under international human rights law, contrary to arguments set out by some campaigners.
But it is important to differentiate between insult and criticism. Not only is criticism permitted in democratic societies, but is also considered to be a necessary part of protecting and ensuring the sustainability of healthy democracies. As Karmran Hashemi points out in his book Religious Legal Traditions, International Human Rights Law and Muslim States, under international human rights law, criticism is distinguished from insult by assessing the way in which the criticism is delivered — and not by assessing its content. This is well demonstrated in the case of Wingrove v. the United Kingdom. In 1996, British authorities refused to grant a distribution certificate for a video produced by Nigel Wingrove’s horror film company. The British Board of Film Classification denied the certificate for the video Visions of Ecstasy, which depicted a crucified Jesus Christ engaging in sexual acts, on grounds that it was blasphemous. Wingrove appealed to the ECHR, which ruled in favour of the UK, stating that it did not consider the denial of the distribution certificate a breach of the applicant’s right to freedom of expression.

“Blasphemy by its very nature has no precise legal definition,” the ruling stated “National authorities must be afforded a degree of flexibility in assessing whether particular facts fall within the definition,” the ECHR reasoned. “Because there is no attempt, in the Board's view, to explore the meaning of the imagery beyond engaging the viewer in a voyeuristic erotic experience, the Board considers that the public distribution of such a video work would outrage and insult the feelings of believing Christians…” The ECHR made it clear that the law should not prohibit expression of views hostile to Christianity, but rather should only control the manner in which these views are advocated: “It is not blasphemous to speak or publish opinions hostile to the Christian religion, or to deny the existence of God, if the publication is couched in decent and temperate language. The test to be applied is as to the manner in which the doctrines are advocated and not to the substance of the doctrines themselves."

Hence, even if the content of the poems are hostile to the sacred of Islam, as long as it is expressed in a decent and temperate language, it cannot be considered insult and a limitation to freedom of expression under international human rights law.


The Iran Context
“Insulting the religious sanctities” — one of the most common charges used against journalists and activists in Iran, including activists who use art as part of their campaigns — is referred to in Article 513 of Iran’s Penal Code. According to the article,“Whoever insults the sacred of Islam or any of the Prophets or the Imāms, or Fatimah, if the insult contains sabb [insulting the prophet Mohammad], he or she will be sentenced to execution, or else be punished with between one to five years of imprisonment.”
Although the prohibition of insult does not go against international human rights law per se, since  Iran’s judiciary does not acknowledge the distinction between insult and criticism, judges have not only made the article problematic under Iranian law, but they have also used the provision to suppress dissent — to the extent that, on a number of occasions, the smallest criticism of a state’s policy or a discriminatory law has been considered an insult to the religious sanctities. Moreover, since the scope of religious sanctities has not specifically been defined within Iran’s Penal Code, judges have allowed themselves such wide discretion to include any criticism of the state’s policy or a discriminatory law as an insult to the religious sanctities of Islam.

But Ambeyi Ligabo, the United Nations special rapporteur on freedom of opinion and expression, has said that “prison terms and floggings are clearly disproportionate punishments for abuse of freedom of expression.” Under international human rights law, the punishment Iran’s penal code metes out for insulting Islam cannot be justified based on the necessity and proportionality element required by international human rights law.
Even if Iran’s judges can argue successfully that the writing of Fatemeh Ekhtesari and Mehdi Moosavi insults Islam, they cannot, under international human rights law, hand down such harsh sentences. Even if their poems are against the religious sanctities of Islam, if these poems are not expressed in a manner of hostility — and there is no evidence that they are — they cannot be considered as insult, yet alone receive such harsh punishments.

But this is nothing new, and Iran’s judicial authorities are well known for ignoring parts of international human rights law when it suits them, despite being signatories to these frameworks and mechanisms. This is not the first time the charge of insulting religious sanctities has been used to suppress freedom of expression in Iran and, until Iranian judges apply the important distinction between criticism and insult, it will not be the last.
                                                                                
http://en.iranwire.com/features/6858/

۱۳۹۴ آبان ۵, سه‌شنبه

مصاحبه ام با کلودیا رودن در مورد علاقه و مطالعه اش در زمینه غذاهای ملیت های مختلف و هم چنین خصوصیات غذاهای ایرانی از نظر وی


 
سه شنبه 27 اکتبر 2015 نرگس توسلیان

آشپزی ایرانی ها باسلیقه و ظریف است؛ گفت و گو با کلودیا رودن

«کلودیا رودن» متولد مصر است. در دهه ۱۹۵۰ برای ادامه تحصیل در رشته هنر به لندن آمد اما کمی بعد، هنگامی که پدر و مادرش بعد از بحران کانال سوئز در سال ۱۹۵۶ مجبور به ترک مصر شدند، تحصیل را رها کرد و به کار در شرکت مسافرتی «آلیتالیا» مشغول شد تا بتواند مخارج خانواده را تامین کند.
از همان زمان، کلودیا شروع به جمع آوری دستورالعمل های آشپزی از آشنایان و دوستانی که مجبور به ترک مصر شده بودند، کرد. خودش می گوید:«در درجه اول دستورالعمل ها را برای حفظ فرهنگ خود جمع آوری می کردم اما بعد تصمیم گرفتم این کار را برای کشف قصه هایی که پشت هر غذایی نهفته بود، انجام دهم.»
در طی ۵۰ سال، کلودیا رودن ۱۵ کتاب در زمینه غذاهای ملت های مختلف تالیف و با رسانه های زیادی هم‌چون «بی بی سی» و «ساندی تایمز» در زمینه برنامه های آشپزی همکاری کرده است.
«ایران‌وایر» از کلودیا رودن در مورد علاقه اش به غذاهای ملت های مخلتف و تحقیقات و تالیفاتش در این زمینه پرسیده است.


چه طور شد که به تحقیق و نوشتن در مورد غذاهای ملت های مختلف علاقه مند شدید؟
  • وقتی آمدیم لندن، همواره آشنایان و اقوام یهودی ما از مصر به بریتانیا می آمدند و در خانواده درباره دستورالعمل های آشپزی حرف می زدیم. در آن دوران کم تر کتاب آشپزی در مصر پیدا می شد و دستورالعمل های آشپزی به طور شفاهی به خانواده ها و نسل های بعدی انتقال می یافتند. از همان زمان شروع به جمع آوری این دستورالعمل ها کردم که تنها شامل غذاهای مصری نبودند بلکه ترکیبی از غذاهای ملت های مختلف بودند. زیرا در آن زمان، جمعیت مصر ترکیبی بود از افرادی با ملیت های متفاوت هم‌چون سوری ها، لبنانی ها، یونانی ها، ایتالیایی ها و هم چنین امریکایی ها، فرانسوی ها و بریتانیایی های زیادی که در مصر زندگی می کردند. 
  • به همین دلیل، من اسم اولین کتابم را«کتاب جدید غذاهای میدل ایست» (New Book of Middle Eastern Food) گذاشتم. با خواندن دستور العمل های آشپزی مختلف، متوجه شدم که بسیاری از غذاها مواد اولیه و طعم های مشابه ای دارند ولی با این حال، هر غذا بخشی از تاریخ ملت های مختلف به حساب می آید. بعد به تاریخ غذاها علاقه مند شدم و شروع به مطالعه و تحقیق در مورد تاریخچه پیدایش آن ها کردم؛ برای نمونه، متوجه وجود عناصری از ایران قدیم در غذاهای سایر کشورها، به ویژه کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا شدم؛ عناصری مانند گوشت پخته شده با میوه و یا سس های تهیه شده از بادام.

و این مطالعات شد خمیرمایه نوشتن کتاب؟
  • البته اوایل به فکر نوشتن کتاب نبودم و فقط دستورالعمل های آشپزی را جمع آوری می کردم. در ابتدا این کار را تنها برای حفظ و ثبت فرهنگ خودمان انجام می دادم ولی هنگامی که شروع به جمع آوری دستورالعمل های آشپزی کردم، احساس کردم این ها خیلی ارزشمند و فراتر از دستورالعمل های آشپزی هستند. ملت ها همیشه سعی کرده اند که غذاهای محلی خود را حفظ کنند. پشت هر غذایی، داستانی نهفته است. همیشه این جمله را از «جوزف پلا»، آشپز کاتالونی نقل می کردم که می گفت آشپزی ترسیم منظره ای است در ماهی تابه.
    وقتی که برای اولین بار تصمیم به نوشتن کتابی در زمینه غذا گرفتم و در مورد آن با افراد مختلف صحبت کردم، اغلب خیلی تعجب می کردند. آن زمان نوشتن در مورد غذا خیلی کار باکلاسی محسوب نمی شد. مردم خجالت می کشیدند در مورد چنین موضوعی صحبت کنند. حتی می توانم بگویم صحبت از غذا به نوعی تابو محسوب می شد. تصمیم گرفتم در کتابم تا می توانم قصه، شعر و ضرب المثل بگنجانم تا مردم کم کم احساس کنند که غذا جزیی از فرهنگ‎شان است.
    از هر موقعیتی برای صحبت با افراد مختلف در مورد غذاهای کشورشان استفاده می کردم؛ مثلا هنگامی که به یک مغازه فرش فروشی می رفتم و با این سوال مواجه می شدم که آیا می خواهم فرشی بخرم، در پاسخ می گفتم که نه، ولی می خواهم در مورد غذاهای کشورشان بدانم. وقتی هم که به سفارت ایران می رفتم و با این سوال مواجه می شدم که آیا ویزا می خواهم، در پاسخ می گفتم نه و بعد در سالن سفارت می نشستم و با افرادی که در آن جا بودند، صحبت می کردم و در مورد غذاهای ایرانی می پرسیدم. بدین ترتیب، صحبت کردن با افراد مختلف در مورد غذاهایشان برایم به روشی لذت بخش برای معاشرت با افراد مختلف تبدیل شد. خیلی از مواقع هم افراد من را برای صرف غذا به خانه هایشان دعوت می کردند. بعدها که فرزندانم بزرگ و مستقل شدند، تصمیم گرفتم مسافرت کنم و از مردم کشورهای مختلف در مورد غذاها و تاریخچه غذاهایشان بپرسم.

شما در سفرها کجا می رفتید؟ منظورم این است که به رستوران های مختلف می رفتید و سعی می کردید غذاهای تازه را کشف کنید و با آشپزها حرف بزنید یا با مردم؟
  • بیش تر با مردم. آن زمان غذای رستوران، به ویژه در کشورهای حوالی مدیترانه، چندان متداول نبود. مردم در خانه هایشان آشپزی می کردند. در سفرها، از یک خانه به خانه ای دیگر می رفتم و با افراد مختلف دیدار می کردم. در این ایام، تلویزیون بی بی سی با من تماس گرفت و پرسید مایل هستم که در تهیه برنامه ای تلویزیونی در مورد غذاهای خاورمیانه مشارکت کنم؟ پاسخم مثبت بود. بعد از آن مجله ساندی تایمز از من خواست که یک سری گزارش در مورد غذاهای محلی در ایتالیا تهیه کنم. این پروژه نزدیک به یک سال به طول انجامید. در سال ۲۰۱۴ نسخه به روز شده «غذاهای ایتالیا» را منتشر کردم. یکی از بزرگ ترین پروژه های من، «کتاب غذاهای یهودی» است. این کتاب در مورد داستان جوامع یهودی در اقصی نقاط جهان است؛ داستان مردمانی ریشه کن شده و پیوسته در مهاجرت و دنیاهای ناپدید شده آن ها.
    غذای یهودی، غذای مردمانی بدون سرزمین است؛ داستان غذاهایی است که از یک سرزمین به سرزمینی دیگری منتقل شده اند.  

درباره غذاهای ایرانی هم اشاره کرده اید که عناصرش مهاجرت کرده اند به سایر کشورها.
  • بله؛ غذاهای ایرانی از جمله قدیمی ترین غذاهایی است که در خاورمیانه نفوذ کرده است. امیراطوری ایرانی از قدیمی ترین امپراطوری ها است. فرهنگ ایرانی در زمان امپراطوری ساسانی در قرن ۷ میلادی بسیار شکوفا شد. کتاب «ایران تحت فرمانروایی ساسانیان»، نوشته «آرتور کریستنسان»، خاورشناس دانمارکی از چند غذای ایرانی نام می برد که خیلی زود به چهار گوشه جهان و بعد به آسیا، آفریقای شمالی، اسپانیا و سیسیلی راه پیدا کردند. در کاتالونیا غذاهایی دیدم که به سبک ایرانی تهیه می شدند. یکی از این خوراک ها سیبی بود که با گوشت چرخ کرده، پیاز سرخ شده و کشمش درست می شد و دیگری خوراک گوشتی بود که با میوه های پخته شده درست می کردند.
    در خانه بسیاری از ایرانی های لندن میهمان بودم و به نظرم غذاهای ایرانی بسیار ظریف و باسلیقه تهیه می شوند؛ از جمله غذاهایی که با برنج درست می کنند و هم‎چنین انواع و اقسام خورشت ها و غذاهایی که با انواع و اقسام سبزیجات می پزند. به نظرم غذاهای ایرانی بسیار ظریف تر از غذاهای سایر کشورهای خاورمیانه تهیه می شوند. در غذاهای سوری، لبنانی، ترکی، مراکشی، تونسی و هم چنین غذاهای یهودی نیز عناصری از غذاهای ایرانی وجود دارد.
   http://iranwire.com/features/8198/

۱۳۹۴ آبان ۴, دوشنبه

گزارشم در مورد نظامیان و تشکل های کارگری؛ مخالفان سرمایه گذاری خارجی در ایران




 
شنبه 24 اکتبر 2015 نرگس توسلیان

نظامیان و تشکل های کارگری؛ مخالفان سرمایه گذاری خارجی در ایران

در طول دو سال گذشته، مقام های ارشد دولت ایران بارها کارت دعوت سرمایه گذاری را روی میز ایرانیان مقیم خارج از کشور گذاشته اند. آنها امیدوارانه از فضای مثبت و چشم انداز روشن برای مشارکت اقتصادی سخن می گویند.
ایران همچنین در این زمینه قوانین مشوق برای جذب سرمایه دارد، قوانینی که چندان شفاف نیستند ولی در هر صورت وجود دارند و می توانند مکمل کارت دعوت دولت باشند.

ماده ۱ قانون تشویق و حمایت سرمایه گذاری خارجی، سرمایه گذار خارجی را شخص حقیقی یا حقوقی غیرایرانی و یا ایرانی که با استفاده از سرمایه با منشاء خارجی مجوز سرمایه گذاری موضوع ماده (۶) این قانون را اخذ نموده باشد، تعریف کرده است.

از یک وکیل ایرانی ساکن تهران که با نام مستعار شیما بختیار با ایران وایر گفت و گو می کند، درباره وضعیت سرمایه گذاری از طرف ایرانیانی که تابعیت مضاعف دارند، می پرسم. می گوید:"تابعیت مضاعف در قوانین ایران مورد قبول واقع نشده و ماده ۹۸۹ قانون مدنی تابعیت خارجی اتباع ایرانی را "کان لم یکن" دانسته است، ایرانی هایی که تابعیت مضاعف دارند از نظر تابعیت ایرانی محسوب می شوند اما اگر بخواهند با سرمایه خارجی فعالیت کنند، این حق انتخاب را دارند که یا مجوز سرمایه گذاری گرفته و به عنوان سرمایه گذار خارجی تحت قانون تشویق و حمایت از سرمایه گذاری خارجی فعالیت کنند و یا این که در ابتدا سرمایه اشان را به صورت خصوصی به ایران منتقل کرده و سپس یک شرکت صد در صد ایرانی در ایران تشکیل داده و تحت عنوان سرمایه گذار داخلی فعالیت کنند. این تصمیمی است که شخص سرمایه گذار باید اتخاذ کند؛ البته اگر بخواهد به عنوان سرمایه گذار خارجی فعالیت کند، با محدویت هایی مواجه می شود."

از جمله این محدودیت ها مطابق ماده ۲ "قانون تشویق و حمایت سرمایه گذاری خارجی" آن است که پذیرش سرمایه خارجی متضمن اعطای امتیاز توسط دولت به سرمایه گذاران خارجی نباشد؛ منظور از امتیاز، حقوق ویژه ای است که سرمایه گذاران خارجی را در موقعیت انحصاری قرار دهد. هم چنین مطابق همین ماده سهم ارزش کالا و خدمات تولیدی حاصل از سرمایه گذاری خارجی موضوع این قانون نسبت به ارزش کالا و خدمات عرضه شده در بازار داخلی در زمان صدور مجوز، در هر بخش اقتصادی از بیست و پنج درصد و در هر رشته، از سی و پنج درصد نباید بیشتر باشد. علاوه بر آن به موجب تبصره ماده ۲ قانون مذکور "تملک هر نوع زمین به هر میزان به نام سرمایه گذار خارجی در چارچوب این قانون مجاز نمی باشد." سرمایه گذاری خارجی هم چنان نباید موجب تهدید امنیت ملی و منافع عمومی، تخریب محیط زیست، اخلال در اقتصاد کشور و تضییع تولیدات مبتنی بر سرمایه‌ گذاری های داخلی‌ شود.

اما به نظر می رسد در فضای کنونی، محدودیت های آزاردهنده یا اصلی ارتباط مستقیم با قانون ندارد و فضای سیاسی مسئله مهم تری است.
فریبرز رئیس دانا، اقتصاددان ایرانی دراین زمینه می گوید: «با روی کار آمدن دولت حسن روحانی، سرمایه گذاری های مستقیم خارجی در ایران روند صعودی نداشته و تا حد زیادی بر حسب فضای سیاسی و مجموعه شرایطی که بدان امنیت سرمایه گذاری گفته می شود، نوسان داشته است. به گفته وی «حاصل جمع این سرمایه گذاری های مستقیم خارجی چندان قابل توجه نیست اما برنامه ها و سیاست هایی که دولت حسن روحانی مطرح می کند در دولت احمدی نژاد نیز مطرح می شد.»  وی در همین خصوص به سخنان دری نجف آبادی، دادستان کل کشور در زمان احمدی نژاد اشاره کرده و می گوید: «دری نجف آبادی آن زمان گفته بود که ما سیاستی، قانونی، برنامه ای و ستادی ایجاد کرده ایم تا برای سرمایه گذاری خارجی ایجاد امنیت کنیم. ایشان هم چنین گفته بود که دوره انقلاب تمام شده و آن شور و هیجان های اوایل انقلاب فروکش کرده و دیگر آن خواسته های اوایل انقلاب مطرح نیست. الان هم باید واقع بین بود و منافع کشور را در نظر گرفت. خوب این حرف ظاهر معقولی هم دارد اما باید پرسید چه چیزی نسبت به اوایل انقلاب فروکش کرده است؟ اگر منظور آزادی، استقلال، رفاه و مبارزه با فاسد است که خیر فروکش نکرده است. ممکن است مایوس و سرکوب شده باشد اما فروکش نکرده است. بنابراین اگر امنیت شرایط اقتصادی بر حسب فروخواباندن آن خواسته ها مطرح می شود، باید بگویم که این انگیزه خیلی قوی ای برای سرمایه گذاری خارجی ایجاد نمی کند، زیرا سرمایه گذاری خارجی اگر اندکی درک داشته باشد، متوجه نارضایتی زیر پوست اقتصاد و جامعه می شود که می تواند منافع آن ها را به خطر بیاندازد."

رئیس دانا معتقد است هر چند سرمایه گذار خارجی در ایران به نیروی کار ارزان دسترسی دارد اما به دلیل عدم امنیت اقتصادی کارگران ارزان بهره وری لازم را برای سرمایه گذار نخواهند داشت: "سرمایه گذار خارجی در ایران نیروی کار ارزان - نه به ارزانی چین و هند البته - را به دست می آورد اما آن بهره وری را شاید این کارگر برایشان نداشته باشد به دلیل آن که از یک طرف سازمان تولید آن طور که سرمایه گذاری خارجی می خواهد، هنوز در ایران شکل نگرفته و از سوی دیگر، نظم اقتصادی وجود ندارد. در بازار همه نیروها (نهادها، سازمان های نظامی، ایدئولوژیک و ...) با قدرتی که دارند وارد می شوند و هنوز ناامنی وجود دارد."
رئیس دانا این ناامنی ها را که سرمایه گذاری خارجی را با ریسک بالا روبه رو می سازد، به دو دسته (جناح رقیب دولت و نماینده تفکر مستقل مردمی) تقسیم می کند: "از یک طرف امنیت از طرف رقبای دولت فعلی به خطر می افتد. دیدیم که به خاطر یک دست دادن ساده ظریف با اوباما، نماینده بروجرد در مجلس چه واکنشی از خود نشان داد. حال وقتی یک دست دادن ساده که حاکی از ادب است، چنان واکنشی بر می انگیزد می توان حدس زد که وقتی پای سرمایه گذاری خارجی و تسلط بر بازار و منافع و سود پیش آید، چه کارزاری از طرف جناح رقیب دولت ایجاد خواهد شد."

با این حال او توضیح می دهد که فقط طیف رقیب دولت نیستند که به سرمایه گذاری خارجی انتقاد دارند، رئیس دانا از طیفی حرف می زند که به گفته او مستقل و مردمی است: « آنها هم می توانند برای سرمایه گذاران خارجی خطری به حساب آیند. این قشر برخورد فیزیکی نخواهند کرد اما شرایط را برای سرمایه گذار خارجی به گونه ای فراهم می کند تا سرمایه گذار خارجی نتواند به راحتی هر کاری که می خواهد با کارگر انجام دهد. سرمایه گذاری خارجی هم چنان با تشکل های کارگری نیز میانه خوبی ندارد در حالی که در ایران یکی از نیازهای اصلی ایجاد تشکل های کارگری است.» رئیس دانا با انتقاد از این استدلال که سرمایه گذاری خارجی باعث ایجاد اشتغال و کارآفرینی و در نتیجه رونق اقتصادی می شود، می گوید: "وقتی که شغلی ایجاد می شود ولی فرصت های اقتصادی از بین رفته و منابع از بین می رود نمی توان عنوان کارآفرینی را بر آن نهاد. دولت حسن روحانی اگر می خواهد به دنبال رشد اقتصادی باشد، باید از منابع عاطل و از امکاناتی که وجود دارد - آن هم به نحوی که موجب دست اندازی به محیط و منابع و طبقه کارگر نشود- استفاده کند اما ماهیتا دولت حسن روحانی به دنبال چنین چیزی نیست."

شیما بختیار درباره تلاش های دولت روحانی می گوید: "در حال حاضر دیدگاه دولت نسبت به سرمایه گذاری خارجی بسیار مثبت است و حتی این امکان را می دهد که سرمایه گذاران خارجی مالکیت یک شرکت را به طور کامل در دست داشته باشند.» او اعتقاد دارد در دو سال گذشته به خاطر تحریم ها، امکان عملیاتی شدن دیدگاه های دولت فراهم نشده است. با این حال اکنون و در فضای پساتحریم، می توان با نگاهی دقیق تر به ارزیابی کارنامه دولت روحانی پرداخت، دوران کارت دعوت تمام شده، آنها باید بازی کنند. 

http://iranwire.com/features/8188/

۱۳۹۴ آبان ۱, جمعه

گزارشم در مورد حکم زندان و شلاق فاطمه اختصاری و مهدی موسوی: بررسی "توهین به مقدسات مذهبی" در قوانین بین المللی و قوانین ایران



 
 
 
جمعه 23 اکتبر 2015 نرگس توسلیان

پرونده مهدی موسوی و فاطمه اختصاری، یک بررسی حقوق بشری

 
دوشنبه ۲۰ مهرماه، دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه، مهدی موسوی و فاطمه اختصاری را به دلیل دیدگاه های انتقادی در اشعارشان به حبس‌های طولانی مدت و شلاق محکوم کرد. فاطمه اختصاری به اتهام توهین به مقدسات به ۶ سال حبس، به اتهام تبلیغ علیه نظام به یک سال و نیم حبس و به اتهام نشر تصاویر غیراخلاقی در اینترنت به سه سال حبس محکوم شد. مهدی موسوی نیز به اتهام توهین به مقدسات به شش سال حبس و به اتهام نگهداری گاز اشک آور به ۳ سال حبس محکوم شد. علاوه بر مجازات حبس، هر دو شاعر به اتهام روبوسی و دست دادن با نامحرم به ۹۹ ضربه شلاق محکوم شدند.

امیر رئیسیان، وکیل این دو شاعر با رد اتهامات وارده بر موکلینش می گوید: "در اشعار آنها هیچ کلمه یا موضوعی که مصداق توهین به مقدسات باشد، وجود ندارد. همه کتاب های شعر این دو شاعر با مجوز وزارت ارشاد منتشر شده است. همچنین اتهام گاز اشک آور برای دکتر موسوی کاملا اشتباه است. ایشان به عنوان پزشک اسپری دفاع شخصی با مجوز داشته است. اتهام تبلیغ علیه نظام برای خانم اختصاری نیز مصداقی در پرونده ندارد."

هر دوی این شاعر، در گذشته به خاطر سرودن برخی از اشعارشان توسط شاهین نجفی (خوانندهٔ ایرانی مقیم آلمان) مورد هجمه رسانه های تندرو قرار گرفته بودند. شاهین نجفی در سال ۲۰۱۲  و پس از خواندن ترانه نقی (خطاب به امام دهم شیعیان) از سوی شش مفتی شیعه ساکن قم به ارتداد محکوم شد. حکم ارتداد شاهین نجفی مورد اعتراض برخی از نواندیشان دینی قرار گرفت. محسن کدیور، حسن یوسفی اشکوری، صدیقه وسمقی و عبدالعلی بازرگان در نامه ای سرگشاده ضمن محکوم کردن اهانت و استهزاء به باورهای دینی و یادآوری این نکته که اهانت به باورهای مذهبی می‌تواند از مصادیق "گفتار نفرت‌ زا" تلقی و طبق بند (۲) ماده ۲۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی- سیاسی منع شده، تاکید کردند: «مجازات اهانت و تمسخر و تحقیر مطلقا اعدام نیست. مجازات را قانو‌نگذار پیش‌ بینی می‌کند و قانون نیز باید حداقل موازین بین‌ المللی حقوقی را دارا باشد.»

ترانه نقی شاهین نجفی واکنش های متفاوتی را برانگیخت. عده ای ترانه وی را توهین به مقدسات مسلمانان تلقی کرده و به انتقاد از وی پرداختند و عده ای دیگر نیز در حمایت از تابو شکنی نجفی، از حق آزادی بیان وی دفاع کردند. این البته اولین باری نبود که بحث پیرامون آزادی بیان و حدود و ثغور آن مطرح می شد. در ژانویه امسال نیز پس از بمب گذاری در دفتر مجله شارلی عبدو در پاریس، عده ای ضمن محکوم کردن اقدامات تروریستی، سردبیران و کاریکاتوریست های نشریه مذکور را به خاطر جریحه دار کردن احساسات مسلمانان سرزنش کردند. اما برخی دیگر سرزنش سردبیران نشریه را اقدامی خطرناک در راستای تحدید آزادی بیان دانشته و حتی بر "حق بر توهین" تاکید کردند. حق آزادی بیان از جمله پرمناقشه‌ ترین حقوق است. تاکنون پرونده های زیادی در این زمینه به کمیته حقوق بشر و دادگاه اروپایی حقوق بشر ارجاع شده است.

حق آزادی بیان در حقوق بشر یک حق مطلق نیست و محدودیت هایی برای آن تعیین شده است. مطابق ماده ۱۹ و ۲۰ میثاق بین المللی حقوق مدنی- سیاسی، این محدودیت ها عبارتند از نفرت پراکنی و تبلیغ برای جنگ و نقض حقوق‌ و حيثيت‌ ديگران‌ و امنيت‌ ملي‌ يا نظم‌ يا سلامت‌ يا اخلاق‌ عمومي‌ جامعه. به عبارت دیگر گفتاری که موجب نفرت پراکنی و تبلیغ برای جنگ شده و یا منجربه نقض حقوق و حیثیت دیگران و یا امنيت‌ ملي‌ يا نظم‌ يا سلامت‌ يا اخلاق‌ عمومي‌ جامعه شود، ممنوع است. در نتیجه به موجب معیارهای مذکور، حقی تحت عنوان "حق توهین" در حقوق بشر وجود ندارد اما محل مناقشه همواره تمایز بین توهین و انتقاد است.

در زمینه اعتقادات مذهبی ممکن است این سؤال پیش آید که چه چیزی موجب تمایز توهین از انتقاد می شود؟ آیا معیار، ورود  به اصول مسلم دینی (در مقابل فرعیات دین) است؟ اگر پاسخ به این سؤال مثبت باشد، ممکن است این سؤال مطرح شود که چه کسی حق تعیین این اصول را دارد و این که آیا چنین ملاحظه‌ ای باید تنها در مورد دین اکثریت (که تعداد بیشتری از افراد را دربر می گیرد) اعمال شود و یا در مورد دین اقلیت (که نیاز به حمایت بیشتری دارند) و یا در مورد تمامی ادیان؟ آیا این محدودیت باید تنها در مورد ادیان الهی اعمال شود و یا ادیان غیر الهی نیز باید در شمول این حکم قرار گیرند؟

هیچ کدام از معیارهای فوق برای تمایز بین توهین و انتقاد در حقوق بشر در نظر گرفته نمی شود؛ بلکه تنها میعار پذیرفته شده در حقوق بشر برای تمایز توهین از انتقاد، تمایز بین محتوای کلام و نحوه بیان آن است.

در پرونده وینگرو علیه بریتانیا، دادگاه اروپایی حقوق بشر به نفع دولت بریتانیا رای داد و عدم ارایه گواهی توزیع فیلم به وینگرو را مصداق تحدید غیرقانونی آزادی بیان وی ندانست. وینگرو در ویدیوی کوتاهی که تحت عنوان "Visions of Ecstasy" تهیه کرده بود، حضرت مسیح را در حال انجام اعمال جنسی به تصویر کشیده بود.
دادگاه در رای خود استدلال کرد "از آنجا که در نظر دادگاه این ویدیو هیچ تلاشی درجستجوی معنائی در تصاویرش به جز جذب بیننده به تجربه نظربازانه و شهوانی نکرده، دادگاه معتقد است توزیع و انتشار چنین ویدیویی باعث خشم مسیحی های معتقد و توهین به احساسات آنها خواهد شد."

البته دادگاه در حکم خود به طور واضح مشخص نمود آنچه که در حقوق بشر منع شده، نه دیدگاه خصمانه نسبت به دین که تنها شیوه بیان آن دیدگاه است. دادگاه در رای خود نوشت: «انتشار افکار مخالف مسیحیت و یا انکار وجود خداوند، تا جایی که با لحنی معتدل و معقول بیان شود، مساله ساز نیست بلکه تنها نحوه بیان این گونه عقاید است که می تواند مساله ساز شود.» در نتیجه بنابر این ضابطه حتی اگر محتوای اشعار سروده شده توسط این دو شاعر نافی اصول و یا مقدسات دین اسلام نیز باشد، تا جایی که به صورت توهین آمیز بیان نشود، از منظر حقوق بشر توهین محسوب نمی شود.

توهین به مقدسات در ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی جرم انگاری شده است. مطابق این ماده "هر کس به مقدسات اسلام و یا هر یک از انبیای عظام یا ائمهٔ طاهرین (ع) یا حضرت صدیقهٔ طاهره (س) اهانت نماید، اگر مشمول حکم ساب‌ النبی باشد، اعدام می‌شود و در غیر این صورت به حبس از یک تا پنج سال محکوم خواهد شد."
این اتهام تاکنون علیه بسیاری از نواندیشان دینی، نویسندگان، شعرا و روزنامه نگاران مطرح شده است. هر چند چنان چه شرح داده شد، صرف ممنوع اعلام کردن توهین به مقدسات مذهبی را نمی توان مخالف ضوابط حقوق بشری دانست اما از جا آن که معیار تمایز بین توهین و انتقاد توسط قضات در نظر گرفته نمی شود، این ماده عملا به ابزاری برای سرکوب دگراندیشان تبدیل شده تا جایی که در بسیاری از مواقع  کوچک ترین انتقاد نسبت به سیاست های حاکمیت و یا قوانین تبعیض آمیز، توهین به مقدسات قلمداد شده و مجازات سنگین حبس و حتی در مواردی اعدام را به دنبال داشته است. نکته دیگر آن که در قانون مجازات اسلامی تنها توهین به مقدسات مسلمانان جرم انگاری شده است و توهین به مقدسات سایر ادیان از جمله مسیحیان، یهودیان، زرتشتیان و بهاییان جرم انگاری نشده است.

به نظر می رسد هر چند توهین از جمله محدودیت های آزادی بیان در حقوق بشر است اما مجازات تعیین شده برای آن نباید برخلاف ضوابط حقوق بشری باشد. در این مورد آمبئي ليگابو، گزارشگر ويژه سازمان ملل در مورد وضعيت آزادي بيان و عقيده به صراحت عنوان کرده مجازات شلاق و زندان، مجازاتی نامتناسب برای سواستفاده از آزادی بیان است. فاطمه اختصاری و مهدی موسوی اولین افرادی نیستند که آزادی بیانشان تحت لوای توهین به مقدسات مذهبی نقض می شود، آخرین نیز نخواهند بود.

http://iranwire.com/features/8184/

Cooking is a Landscape in a Saucepan! : My interview with ‪Claudia Roden‬, a cookbook writer and cultural anthropologist




Thursday 22 October 2015 Nargess Tavassolian

“Landscape in a Saucepan”: Claudia Roden’s Adventures in Food

Claudia Roden was born In Egypt. In the 1950s, she moved to London to study, where her family soon joined her after the Egyptian government expelled French and British nationals and Jews in the aftermath of the Suez Crisis of 1956. While working at Alitalia Airlines, Roden began to collect recipes from relatives and friends who had recently left Egypt. Over a period of 50 years, she published 15 books on a range of cuisines — looking at everything from what people’s ancestors ate to how to serve coffee to what they prepared for picnics. In the late 1980s, Roden began hosting television cookery programs, including Claudia Roden’s Mediterranean Cookery for BBC television. I spoke to her about her career in food writing, how she approaches her research, and what she thinks about Persian cuisine.


How did you become interested in food writing?
I began collecting recipes more than 50 years ago, in the late 1950s in London, where I had come to study art. In 1956, after the first crisis, when the Jews were forced to leave Egypt, we became refugees. For many years we were inundated by waves of relatives and friends coming out of Egypt and passing through London. There had been 80,000 Jews in Egypt. Everyone was exchanging recipes with a kind of desperation.

There had been no cookbooks in Egypt, since recipes were passed down through families, so I decided to collect recipes — and what I was collecting was a very mixed bag. That was why I called my first book “A New Book of Middle Eastern Food [originally called A Book of Middle Eastern Food], because Egypt in my time was a very mixed and cosmopolitan society: There were long-established communities of Syrians, Lebanese, Greeks, Italians and Armenians, as well as French and British expatriates. All of us were living among Muslims and also the Coptic population. The Jewish community I was part of was a mosaic of people from Syria, Turkey, the Balkans, North Africa, Greece, Iraq and Iran. We tried to get books from Egypt, asking people if they could send any cookery books. The only one that came was a translation from an English book published during the war by the Navy, Army and Air Force Institutes [NAAFI].

I decided to go to the British Library to see if I could find any Arab cookbooks, but I could not find anything contemporary. Everything was on medieval Arab gastronomy. I realized that many of the recipes had similar names, flavorings and combinations of ingredients to the recipes that people were giving me. So I understood that food was not just something that one did at a certain period, but that it was part of the past. I started looking for references. For instance, stuffed vine leaves were first mentioned in Ancient Persia, or baklava was first mentioned in the Ottoman times. I found elements from Ancient Persia, like meat cooked with fruit, for instance, and sauces made with almonds and sweet and sour flavors in the grand cuisine of the Middle East, and especially in North Africa. So I read a lot about history and how dishes had appeared and traveled. It was just like putting the pieces of a puzzle together.

I was recording our culture and heritage, which we had lost by having to leave Egypt — and we were extremely attached to it. They were not just recipes. I realized that food was an important part of a culture, and that it was about roots and identity and that was why people have always held on to it. There was a story behind every cuisine. I often quoted a Catalan writer called Josep Pla. He said that cooking is landscape in a saucepan.
When I actually decided to write a book and talked about it with people, I was told, “Why don’t you paint?” At that time food cookery was considered to be a very low form of literature and culture, and talking about food was a taboo subject in the UK. People were even embarrassed about it. I felt that I really had to put in folk tales, proverbs, poems and anecdotes so that people would know that food was part of a civilization. I would talk to people on every occasion and in every place. For example, I would go to an Iraqi carpet warehouse. When I was asked if I needed a carpet, I would answer no, I wanted to know about their recipes; I would go to the Iranian embassy and when I was asked if I needed a visa, I would answer that I was looking for recipes.


How did you carry out your research when you traveled?
I would get a few contacts in a place and then they would pass me on to other people. Usually I met with women. At that time there was not much restaurant food, especially around the Mediterranean. It was people cooking at home, so I went from one home to another, meeting with people. But also, I would ask people I met on a bench or at a coffee shop or on a train. I would go back home and do more research about the country – its culture and history, its geography — to understand the background of the food and to try out the recipes.

When a BBC TV director asked me if I would be involved in a television series on Mediterranean cookery, I used all the contacts I had made over the past years. After that, the Sunday Times Magazine asked me to do a series on the regional foods of Italy. It took me a year to research. I brought out a new updated and enlarged edition of The Food of Italy in 2014.
One of my biggest projects was The Book of Jewish Food. It took me 16 years to write. It is the story of Jewish communities around the world – a story of an uprooted, migrating people and their vanished worlds. Jewish food is a food of people without a land. Their dishes are those they carried from one homeland to another.
Another country I researched was Spain. It was a very fantastic experience to see that, with all the innovations in science and technology going on, people still passionately valued their own regional cuisines. Spanish cuisine is extraordinarily complex: Every region, province and village had its own version of a dish. I saw how food was part of the Spanish identity. The Catalans have been trying for years for UNESCO to recognize a list of their recipes as part of the World Intangible Heritage, but Spain is trying to stop them.


Can you tell us a bit about Persian Cuisine and how it differs from other Middle Eastern cuisines?
I realized that the Persian influence was the oldest influence in the region. The Persian Empire was the oldest empire [dating from 500 BC]. During the era of the Sassanid Empire in the 7th century, the culture blossomed. The book L’Iran sous les Sassanides by Arthur Christensen [a Danish orientalist and scholar of Iranian philology and folklore] mentions several dishes that spread through the Islamic empire to the four corners of that empire and all the way to Asia, North Africa, Spain and Sicily. I found dishes for instance in Catalonia that are very Iranian in style — I found a recipe for an apple stuffed with minced meat, fried onion, raisons and pine nuts, and meats cooked with other fruit.

I was a guest in Iranian homes in London and found the cuisine very delicate and refined: The rice dishes, the stews, the use of berries and herbs and ground almonds. Persian food is more delicate than the cuisines of other Middle Eastern countries. But I found in Syrian, Lebanese, Turkish, Moroccan, Tunisian and also Jewish cuisines elements that are similar to Persian cuisine.

 http://en.iranwire.com/features/6834/